මගේ අදහස්

පසුගිය කොටසින්....

"ගාන ගැන හිතන්න එපා. කැමතිනම් එච්චරයි." මම බය උනා එයා මගෙන් මට කොහෙන්ද ඔච්චර සල්ලි කියල අහයි කියලා. මම කොහොමද එයාට මේක පැහැදිලි කරන්නේ. ටික කාලයක් ගියාට පස්සෙ නම් කමක් නෑ. මගේ වෙලාවට එයා ඒ ප්‍රශ්නෙ ඇහුවෙ නෑ.

අද එතැන් සිට....

"අයියා ඉතිං මේක ඇත්තටම ගන්නවද?"

"එහෙම තමා හිතාගෙන ඉන්නෙ නම්."

"ඒ කියන්නෙ අයිය පදිංචිය මාරු කරනවද ? කව්ද තව මෙහෙ පදිංචියට එන්නෙ ?" ප්‍රශ්න ගොඩයි.

"මම විතරයි මෙහාට එන්නෙ. "

ඔයත් එනවද මාත් එක්ක මෙහෙ පදිංචියට ? මම හිතුවට ඇහුවෙ නෑ. මගේ කට කොනට ආපහු හිනාවක් ආවා. තව ටික වෙලාවක් වට පිට බල බල ඉඳල අපි ආව පහලට. ඒජන්ට් පහල බලාගෙන ඉන්නවා.

"මම කැමතියි. වැඩේ finalize කරන්න දවසක් මම කෝල් කරල කියන්නම්." ඒජන්ට් අහන්න කලින්ම මම කිව්වා. මිනිහගෙ හිනාව. කට කනේ.

"මල්ලි දැන් දවල්ට කන වෙලාවනෙ. අපි බත් කමුද ?"

එයා ඔලුව වැනුවා. අපි ගියා මම දන්න පොඩි restaurant එකකට. එතන කෑම හදන්නෙ මාතර ආච්චිලා දෙන්නෙක්. කෑම වල රස ගැනනම් කියලා වැඩක් නෑ. දවල් කෑම වේල කිසිම සිද්ධියකින් තොරව අවසන් උනා. අපි ඉතිං දන්න කියන අය ගැන ඕපදූප කියෙව්වා.

"ඉතිං. දැන් මොකද කරන්නේ. ගෙදර යන්න ඕනෙද ?"

එහෙම ඇහුවට මට නම් යන්න ඔනේ නෑ. එයාව තව ම්ං ලඟ තියා ගන්නයි මට ඕනේ.

"මට නම් අවුලක් නෑ අයියෙ. ඕන එකක්. අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම ගෙදර නෑ. මාතර ගිහින් මල ගෙදරක. හෙට දවල් වෙයි එනකොට."

පිස්සු හැදෙනවා. කොල්ල තනියම ගෙදර. වෙන මොනාද ඔනේ. මගෙත් කට කනේ ඒ පාර නම්. මොකද දැන් කරන්නෙ කොහෙද යන්නෙ.

"රවුමක් යන්ද ? කොහෙද යන්න කැමති ?"

"හුඟ දවසකි බීච් නම් ගියේ නෑ. ඒ උනාට තාම අව්ව වැඩීනෙ."

"මට වෙඩින් එකකට යන්න ඇඳුමක් ගන්න ඔනේ. යන්ද ෂොපිං ?"

"යං"

වෙනස් විදිහෙ, හැමතැනම නැති ඇඳුම් ගන්න මම යන්නෙ එක්කො Beverly Street නැත්නම් Romafour. ගාන ටිකක් වැඩි උනාට තත්වය උසස්. අනික ඒ තැන් දෙකේම gay ගතිය වැඩිපුර පේන්න තියෙන ඇඳුම් තියෙනවා. කොහොම හරි මම ඇඳුම් ගොන්නක්ම අරගත්තා. අමිත්ට තියෙනවා මාර ටේස්ට් එකක්. නියම විදිහට ගැලපෙන ඇඳුම් අහුමුලු වලින් හොයල අරන් එනවා. කොහොම හරි වදෙන් පොරෙන් මිහනිහටත් ෂර්ට් දෙකක් අරන් දුන්නා.

ඊලඟට අපි ගියේ MC එකේ තියෙන KFC එකට. McDonald යන එක මම නවත්තපු නිසා මේකටවත් යමුකො. පව්නෙ, පොඩි එකාගෙ ආසාවනෙ. අපි දෙන්නටම ඕන දේවල් අරං සල්ලි ගෙවන්න මම පර්ස් එක ගන්නකොටම අමිත් සල්ලි දීල ඉවරයි. කොච්චර පොර කෑවත් මට ගෙවන්න දුන්නෙ නෑ.

"අය්යෙ අද බීච් යන්න ඔනෙ නෑ. අපි ගෙදර යමුද ?" කාර් පාර්ක් එකෙන් එලියට එද්දිම අමිත් මගෙන් ඇහුවා.

අනේ. මට හරි දුක හිතුනා. මම හිතුවෙ තව ටික වෙලාවක් එයත් එක්ක ඉන්න පුලුවන් වෙයි කියලා. මගෙ වෙනස අමිත්ට ටක් ගාලා තේරුනා.

"අය්ය එන්න අපේ ගෙදර. මම අලුතින් ගත්ත ෆිල්ම්ස් වගයක් තියෙනවා. දෙන්නම බලමු."

ඔන්න ඔහොම එන්නකො. මගෙ මූණට ආපහු හිනා රැල්ලක් ආවා. අමිත්ගෙ ගේ තියෙන්නෙ අපේ ගෙදර ඉඳලා කිලෝමීටර් 4-5 විතර දුරින්.

"ඔය ඉස්සරහ කලු පාට ගේට්ටුව ගාව නවත්තන්න. මම ගේට්ටුව අරින්නම්."

ගේට්ටුව ඇරියම මම කාර් එක ඇතුලට දැම්මා. ඒක ගෙයක් නෙමෙයි පුන්චි මාලිගාවක්.

"නියම ගේනෙ මල්ලි. මාර ලස්සනයි."

"තෑන්ක්ස්. එන්නකො ඇතුලට."

බඩු වැඩිය පුරවල නැතිව ලස්සනට ගේ decorate කරල තියෙනවා.

"අය්යෙ එන්නකො මගෙ කාමරේ පෙන්නන්න."

මම එයත් එක්කම දෙවනි තට්ටුවට නැග්ගා.

"මේක තමා මගේ කාමරේ." දොරක් ඇරල අමිත් කිව්වා.

ලස්සන කාමරයක්. ඩබල් ඇඳක්, බිත්තියටම හයි කරපු අල්මාරි, love seat එකක් වගේම computer table එකකුත් තිබ්බා.

"කොහොමද මගෙ කාමරේ" අමිත් මගෙ පිටිපස්සෙන් ඇවිත් මගේ ඇඟ වටේ අත් දාගෙන මාව පිටිපස්සෙන් බදාගන්න ගමන් ඇහුවා.