මගේ අදහස්

පසුගිය කොටසින්...
"අමිත්.... කොහෙද ඔයා කැමති? අපේ ගෙදරද ?ඔයාලගෙ ගෙදරද ?" "අපේ ගෙදර" අමිත් කාර් එකට නගින ගමන් කිව්ව.
අද එතැන් සිට....

අමිත්ලගෙ ගෙදරට යනකම්ම වැඩිය කතා බහක් උනේ නෑ. මමත් ඕනවට වඩා කියවන්න ගියෙ නෑ. අපි යන ගමන් කඩේකින් කෑම අරන් ගියා. මම කාර් එක ගරාජ් එකෙන් දාල ගේ ඇතුලට ගියා. ඇතුල් වෙච්ච ගමන්ම අමිත් මාව බදා ගත්තා. මමත් අමිත්ව බදාගෙන එහෙමම හිටියා. පව් කොල්ල තනියම කොහොමද මේ ඔක්කොම දරා ගන්නෙ. මට මාර ආඩම්බරයි අමිත් මේ හැම දෙයක්ම කරපු හැටි ගැන.

"බබී. අපි දෙන්න ගාවම දාඩිය ගඳයි. නාගමුද ?" දාඩිය පිටින් ඉන්න එක තමා මට අප්‍රසන්නම දේ.

අමිත් කතාවක් නැතුවම මගේ අතින් අල්ලගෙන උඩට එක්ක ගියා. කාමරේට ගිහින් අමිත් ඇඳුම් ගලවල බාත්රූම් එකට ගියා. මමත් එයාගෙ පස්සෙන්ම ගියා. අමිත් බාත් ටබ් එක පුරවන්න ටැප් එක ඇරල ටබ් එකේ ගැට්ටෙ වාඩි උනා. මම එයා ලඟට ගිහින් එයාගෙ උරහිසෙන් මගේ අත තිබ්බා. අමිත් මගේ ඉණ වටේ අතදාල මාව බදා ගත්ත. අමිත්ගේ ඔලුව මගේ බඩේ. චුට්ටක් කිචිත් එක්ක. ටබ් එක ඕන ගානට පිරුනම අමිත් ටබ් එකට බැස්ස. මමත් ඇඳුම් ගලවල ටබ් එකට බැස්ස. වැඩි අපහසුතාවයක් නැතුව අපි දෙන්නටම බැහැල ඉන්න පුලුවන් තරම ඒකෙ ඉඩ තියෙනවා. අපි පැය භාගයක් විතර එහෙම්ම හිටිය. රිලැක්ස් කරන්න කියපුම දේ ඒක.

ඊට පස්සෙ අපි නාගෙන එලියට ආව. අමිත් මට එයාගෙ ෂෝර්ට් එකකුයි ටී ෂර්ට් එකකුයි දුන්න අඳින්න. අපි දෙන්න කෑම කන්න පහලට ගියා. අමිත් කෑම එක අතගගා ඉන්නව මිසක් කන්නෙ නෑ.

"අමිත් අතගගා ඉන්නෙ නැතුව ඕක කනවද ?"

"කන්න බෑ. බඩගිනි නෑ. "

"මම කවන්නද ?"

අමිත් ඔලුව වනල පුටුව මගේ ලඟට ඇද ගත්තා. මම කොහොමහරි කරල වදෙන් පොරෙන් බත් එකෙන් වැඩි කොටස කවා ගත්ත. කාල ඉවරවෙලා අපි ගියා ටීවී බලන්න. ඊයෙ වගේම අමිත් මට තුරුලුවෙලා ටීවී බැලුවා. ටික වෙලාවක් ටීවී බල බල ඉන්නකොට දෙන්නටම ඈණුම් එක දෙක යන්න පටන් ගත්ත නිසා අපි ලයිට් ඔක්කොම ඕෆ් කරල නිදා ගන්න ගියා.

"අයියෙ" අමිත් මගේ පපුවට තුරුල් වෙලා මගේ පපුව හිමීට කිස් කලා.

"හ්ම්ම්ම්"

"අපි අද මුකුත් නොකර නිදා ගමුද ? මට අයියට තුරුල් වෙලා නිදා ගන්න දෙන්න."

මම මුකුත් නොකියා අමිත් ගෙ නිකටින් අල්ලල මූණ උස්සල නලල කිස් කලා. අමිත් මට තව ටිකක් තුරුල් උනා. විනාඩියක් දෙකක් යද්දී අමිත්ගේ හුස්ම වැටෙන වේගේ අඩුවුනා. අමිත්ට නම් නින්ද ගියා. මට නින්ද ගියේ ඊට ගොඩ වෙලාවකට පස්සෙ.

...........................................................

පහුවදා උදේ මම නැගිටිනකොට අමිත් නැගිටලා ඉවරයි. එයා පේන්න හිටියෙ නෑ. මම කම්මැලි කමට පෙරලි පෙරලි ඉන්නකොට අමිත් තේ කෝප්ප දෙකකුත් අරගෙන කාමරේට ආව. මගේ නලලට කිස් එකක් දීල මගෙ අතට තේ එක දුන්නු අමිත් ඇඳෙන් වාඩි උනා.

"මට සමා වෙන්න අයියෙ."

"ඒ මොකටද ?"

"මම ඊයෙ හැසිරුනේ හරි නරක විදියට. මම ඔයත් එක්ක හරියට කතා කලෙත් නෑ. රොබෝ කෙනෙක් වගේ හැසිරුනේ. මම ඔයාට ඊයෙ කරපුවට හරියට ස්තූති කලෙත් නෑ."

"පිස්සු කතා කරන්න එපා මල්ලි. තමන්ගෙ දෙමව්පියො ඇක්සිඩන්ට් වෙලා හොස්පිටල් එකේ ඉන්න කොල්ලෙකුගෙන් මම වෙන මොනා බලාපොරොත්තු වෙන්නද ? ඔයා මේ හැම දෙයක්ම දරාගෙන වැඩ කරපු එක ගැන මට හරි ආඩම්බරයි."

මගේ ෆෝන් එක රින්ග් වෙනවා. කව්ද මේ උදේ පාන්දර ? අරුන් ??? මූ එහෙනම් ලංකාවට ඇවිත්. අරුන් කියන්නෙ මගෙ හොඳම යාලුවා. ඒක නියම චරිතයක් තමා.

"හෙලෝ සෙක්සි" අරුන් බෙරිහන් දෙනවා.

"හායි ඩාර්ලින්" මම උත්තර දුන්න පුරුදු විදියට. අමිත් මං දිහා ඇස් ලොකු කරගෙන බලන් හිටියා.

"මේ listen. i just came. called you first."

"ඉතින් කොහොමද ට්‍රිප් එක ?"

"ට්‍රිප් එක නම් කියලා වැඩක් නෑ. කියන්න ඒවා තියෙනව අම්බානකට."

"ඔව් ඉතින් මම දන්නෙ නැද්ද උඹව. Singapore වල කොල්ලන්ගෙන් භාගයකටවත් වග කියන්න ඇති"

"අපි ඉතින් එහෙම තමා."

"මටත් තියෙනවා කියන්න දේවල්. සුභ ආරංචියක්."

"හරි එහෙනම් අද දවල්ට මම එන්නම් ලන්ච් එකට යමු. "

"ඕකේ. 1 වෙනකොට වරෙන්."

"බායි sweet heart"

"බායි"

මම කෝල් එක කට් කරල අමිත් දිහා බැලුව.

"ඒ මොකාද ඒ ?" අමිත් ඇහුව විදිහටනම් පේන්නෙ මිනිහට මල පැනල වගේ.