මගේ අදහස්

පසුගිය කොටසින්....
ඔය හුටපට අස්සෙ මම දුන්නා එයාට මගේ ෆොන් නම්බර් එකත්. එයා වටපිට බලලා ඒක අරං පර්ස් එකේ දා ගත්තා පහලට යන ගමන්.
පලවෙනි පියවර සාර්ථකයි. දැන් ඉතිං කෝල් එකක් එනකං බලං ඉන්න වෙනවා.

අද එතැන් සිට....
==========================================

එදා කටිනෙ වැඩ කටයුතු ටික හොඳින් කෙරුනා. මට වැඩිය එයාව බලන්නවත් බැරි උනා. ඒ උනාට මම ටිකක් වටින් ගොඩින් විපරම් කරල බැලුව මිනිහ ගැන. වයස 18. ලබන අවුරුද්දේ උසස් පෙල කරනවා. මේ පැත්තට ලඟදී තමයි ඇවිල්ලා තියෙනේ. පන්සලේ වැඩ ඉවර වෙලා බලනකොට එයා ගිහින්.

කලින් රෑ නිදි මැරුව නිසා මම ගෙදර ගිය ගමන් හොඳට දපල නිදා ගත්තා. නිදාගෙන ඇහැරුනු ගමන් මම බැලුවෙ ෆෝන් එක. අනේ එක කෝල් එකක් වත් නෑ. දවසක් දෙකක් ගතවුනා. කිසිම දියුණුවක් නෑ. මම අතඇරල දැම්මා වැඩේ.

දවස් කීපයකට පස්සෙ ඔන්න මට දන්නේ නැති නම්බර් එකකින් කෝල් එකක් එනවා.

"හෙලෝ"

"හෙලෝ මම අමිත්. අර කටිනෙ දවසෙ නම්බර් එක දුන්නේ."

මාව නිකං පාවෙනවා වගේ. මම මේක අතඇරලනෙ තිබ්බේ. මගෙ කටට වචන එන්නෙත් නෑ. බොහොම අමාරුවෙන් අකුර අකුර අමුණල වචන ගැට ගහ ගත්තා.

"කොහොමද මල්ලි?. මම හිතුවෙ කතා කරන එකක් නෑ කියලා මෙච්චර දවසක් කතා කරපු නැති නිසා."

"මට ෆොන් එකක් තිබ්බෙ නෑ අය්යෙ. අද තමා මම ෆෝන් එකක් ගත්තෙ. අය්යට තමා පලවෙනි කෝල් එක ගත්තෙ."

අනෙ අම්මේ..... මගෙ හඳුන් පොත කීං කීං ගානවා. කුච් කුච් හෝතා හේ.

"මල්ලි කොහෙද දැන් ඉන්නේ"

"මහරගම"

"මොනාද දැන් කරන්නෙ ?"

"මුකුත් නෑ. ෆෝන් එක ගන්න ආවෙ. දැන් ගෙදර යනවා."

"මල්ලිට ගෙදර යන්න හදිස්සිද ? මම කොට්ටවෙ ඉන්නෙ. මම එන්නම්. ඔයාට මාත් එක්ක ගෙදර යන්න පුලුවන්. මම කාර් එකේ ආවෙ."

"හරි මම ඉන්නම්. මම ඇමිටි එක ඉස්සරහ ඉන්නෙ."

"හරි මම විනාඩි 15න් ඔතන."

මම මගෙ ජීවිතේටම එච්චර ස්පීඩ් එලවල නැතුව ඇති. සාමාන්‍යයෙන් මම ගොලුබෙලි ස්පීඩ් තමා. අද..........