මගේ අදහස්

පසුගිය කොටසින්...

"අමිත් මොකද උනේ. අමිත්, අමිත් මල්ලි මොකද උනේ ?"
"ඇක්සිඩන්ට් වෙලා"
"ඔහොමම ඉන්න මම පැය භාගෙන් ඔතන."

අද එතැන් සිට....

මම සුමුදුට කතා කරල විස්තරේ කිව්ව. හොඳ වෙලාවට පඩි චෙක් එක ලෑස්ති කරල තිබ්බෙ. මම ටක් ගාල ඒකත් අත්සන් කරල එලියට බැස්ස. පරිස්සමි යන්න කියල සුමුදු කෑගහනවා මට ඇහුන. මම එහෙට යනකොට අඩුම තරමෙ පැය බාගයක් වත් යයි. එතකන් මොකෝ කරන්නෙ ? කාව හරි යවන්න ඕනෙ. කාවද යවන්නෙ ? හරි නිසල්ව යවන්න පුලුවන්. මම කෝල් එකක් ගත්ත නිසල්ට.

"මල්ලි ලොකු උදව්වක් ඕනෙ."

මම නිසල්ට විස්තරේ කිව්ව මිනිහ කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැතුව ඉක්මනින් යන්නම් කිව්ව.මම මට පුලුවන් තරම් ස්පීඩ් එකෙන් ගියා. විනාඩි 10 කින් විතර මට කෝල් එකක් ආව නිසල් ගෙන්.

"අයියෙ අපි හොස්පිටල් එකට යනව. ඔයා එහෙට එන්න."

"හරි මම තව පැය කාලකින් එතන."

මම හොස්පිටල් එකට එනකොටම වගේ තමා ඒ දෙන්නත් ආවෙ. මාව දැක්ක ගමන් අමිත් මගේ ලඟට දුවගෙන ආව.

"බය වෙන්න එපා මල්ලි මම ඉන්නවනෙ. ඒ ගොල්ලන්ට මුකුත් වෙන්නෙ නෑ. අපි ගිහින් බලමු." මම අමිත්ගෙ උරහිස වටේ අත දාල මගේ ලඟට ගන්න ගමන් කිව්ව. මට අමිත්ව බදා ගන්න ඕනෙ උනත් මෙතන ඒක කරන්න බෑනෙ.

අපි ගිහින් විස්තර අහල බැලුව. දෙන්නවම ඔපරේෂන් තියටර් එකට අරගෙන. අපි ඉතින් බලාගෙන හිටිය. ඩොක්ටර් කෙනෙක් එලියට ආව. අපි ගියා විස්තර අහන්න.

"දෙන්නගෙම හොඳටම ලේ ගිහින්. අම්මටනම් ප්‍රශ්නයක් නෑ. හැබැයි තාත්තට ලේ දෙන්න වෙනව. අපේ බ්ලඩ් බෑන්ක් එකේ O- නෑ. ඒක නිසා......."

"මම O- මම ලේ දෙන්නම්. ඕන නම් තව අය මම ගෙන්නන්නම් ඩොක්ටර්."

"ඩොක්ටර් ගෙ මූණෙ හිනාවක් ගියා. ඔයගෙ තාත්තගෙ වාසනාව හොඳයි. කෝකටත් තව ඉන්නවනම් එන්න කියන්න."

"නිසල් අපේ මල්ලිට කතා කරල එන්න කියන්න. එයත් O-. "

මම ලේ දීල එනකොට අපේ මල්ලිත් ඇවිත්. හොඳ වෙලාවට මිනිහ ගෙදර හිටියෙ අද. මම එලියට ආපු ගමන් මල්ලි මට අමුතු ලුක් එකක් දුන්න. මම දන්නව දැන් එයාටත් උත්තර දෙන්න වෙනව කියල. මොනා කරන්නද මම වෙන O- ලේ තියෙන අයව දන්නෙ නෑනෙ.

මල්ලි මට ඔලුවෙන් කතා කලා. මම ගියා ටිකක් එහාට එයත් එක්ක.

"මොකද මේ වෙන්නෙ ?"

මම නිසල්ට කියපු කතාවම විකුණන්න බැලුව. මිනිහ නෑ විශ්වාස කරන පාටක්.

"අය්යෙ මේ. තමුසෙ හිතුවද මම කොන්ඩෙ බැඳපු චීනෙක් කියල ? තමුසෙ ඕන එකෙක් එක්ක ඕන එකක් කලාට මට කමක් නෑ. පරිස්සමින්. අම්මලට එහෙම නෝන්ඩි වෙන්නෙ නැතුව"

මම බිම බලාගෙන හිටිය. මම gay කියන එක මල්ලි දන්නව කියල මම දැනගෙන හිටිය. ඒ උනාට අපි ඒ ගැන කවදාවත් කතා කරල නෑ. මට අවුරුදු 18 විතර කාලෙ එක දවසක් මම මගේ යාලුවෙක් එක්ක පොඩි වැඩක් කර කර හිටියෙ. දෙන්නගෙම ඇඟේ ඇඳුම් තිබ්බෙ නෑ. මගේ කරුමෙට කාමරේ ලොක් කරන්න මට අමතක වෙලා. එකපාරටම මල්ලි කාමරේ දොර ඇරිය. "කරන හු.... දොර වහං කරනව ඕයි" එහෙම කියල එයා යන්න ගියා.

මම ආපහු අමිත් හිටපු තැනට ගිහින් වාඩි උනා. මල්ලි නිසල් එක්ක කතාවක්.

"බබා.. බය වෙන්න එපා ඒ ගොල්ලන්ට අමාරු නෑ. මම ලේ දෙන්න ගියාම ඇතුලෙ හිටපු න‍ර්ස් කෙනෙක්ගෙන් ඇහුවා."

ඇතියන්තං මූණට හිනා පොදක් වැටුනා. ටික වෙලාවකින් ඩොක්ටර් ආවා එලියට.

"බය වෙන්න දෙයක් නෑ පුතා දෙන්නටම හොඳයි. අම්මටනම් තියෙන්නෙ ගොඩක් දුරට ෂොක් එක. එයාට ටික වෙලාවකින් සිහිය එයි. තාත්තටත් දැන් ප්‍රශ්නයක් නෑ. එයාටත් සිහිය එයි ඒ උනාට බෙහෙත් වලට එයා ගොඩක් වෙලා නිදා ගනියි. එයාලව දැන් වාට්ටුවලට දායි"

"ඩොක්ටර් මට පුලුවන්ද ඒ දෙන්නව ප්‍රයිවෙට් හොස්පිටල් එකකට මාරු කරන්න. මම කැමති නෑ ඒ දෙන්නව වාට්ටුවක තියන්න. " අමිත් ඩොක්ටර් ගෙන් ඇහුවා.

"ඒ අයට සිහිය ආවම මාරු කලාට කමක් නෑ."

"තෑන්ක්යු ඩොක්ටර්"