මගේ අදහස්

පසුගිය කොටසින්...

මම කෝල් එක කට් කරල අමිත් දිහා බැලුව.
"ඒ මොකාද ඒ ?" අමිත් ඇහුව විදිහටනම් පේන්නෙ මිනිහට මල පැනල වගේ.

අද එතැන් සිට....

"ඒ මගේ හොඳම යාලුවා. අරුන්. එයාට ඩාර්ලින් කිව්වටද ඔය මූණ බෙරි කරගෙන ඉන්නෙ ? එයා මගේ යාලුවෙක් විතරයි. ඊට එහා ගිය දෙයක් නෑ."

"එහෙනම් කමක් නෑ" ඇති යන්තම් හිනාවක් ගියා.

"මෙයාට තරහත් යනව එහෙනම්. ඉරිසියාවත් තියෙනව." මම පොඩි නෝණ්ඩි පාරක් දැම්ම.

"මොකද්ද අද මල්ලි බබාගෙ ප්ලෑන් එක ?"

"මුකුත් නෑ."

"මාත් එක්ක ලන්ච් එකට යන්න එනවද? ඔයාට අරුන් වත් හම්බ වෙන්න පුලුවන්."

"අද නෙමේ. වෙන දවසක එන්නම් මම එයාව හම්බ වෙන්න."

"පොඩි වැඩක් තියෙනව ඔයාට එන්න පුලුවන්ද මගෙ ඔෆීස් එකට 2.30 ට විතර. මම ඕන නම් ඔයාව ඇවිත් ගන්නම්. අපි වැඩේ ඉවර වෙලා හොස්පිටල් යමු. "

"මොකද්ද වැඩේ ?"

"ආවම කියන්නම්"

"හරි මම අම්මගෙයි තාත්තගෙයි තත්වෙ බලලා කියන්නම්."

අපි දෙන්න ඊට පස්සෙ නාල (වෙන වෙනම) කාල බීල ගෙයින් එලියට බැස්ස. මම එයාව හොස්පිටල් එකෙන් දාගෙන ඔෆීස් එකට ගියා. මම ගිහින් සීට් එකෙන් වාඩි උනා විතරයි සුමුදු කඩාපාත් උනා.

"මොකෝ මේ ඇස් අමුතු වෙලා ඊයෙ රෑ නිදා ගත්තෙ නැද්ද ?"

"අනේ අපිටනම් හොඳට නින්ද යනව. මගේ කොල්ල උඹේ මිනිහ වගේ ලී ඉරන්නෙ නෑනෙ රෑ පුරා." මමත් උත්තර දුන්න.

"මගේ කොල්ල..... පුහ් වැඩේ එහෙනම් දුර දිග ගිහින් වගේ. කවද්ද අපිට ඔය කුමාරයව බලන්න පුලුවන් ?"

"අද හවස සමහර විට."

මම කට කොණින් හිනා වෙන ගමන් කිව්ව.

"සුමුදු අර අපර්ට්මන්ට් එකේ වැඩේ මොකද උනේ ?"

"ඒ ඔක්කොම හරි අද ඩීල් එක ඉවර කරනව. අද හවස් වෙන්න කලින් ඒකෙ අයිති කාරය බොස් තමා."

"ඕකේ. අද මගේ schedule එක කොහොමද ? 1 ඉඳන් 4 වෙනකන් මොනාවත් තියෙනවද ?"

"නෑ. 4 ට තියෙනවා සාගරයි, චානකයි එක්ක මීටින් එකක් ඒ ඇරෙන්න වෙන මුකුත් වැදගත් දෙයක් නෑ"

"සුමුදු එහෙනම් යං මාත් එක්ක අලුත් බිල්ඩින් එකේ වැඩ කොහොමද කියල බලන්න. "

අපි අලුතින් බිල්ඩින් එකක් ගත්තා. ඒක බලන්න තමා අපි මේ යන්නෙ. මේ දවස් වල ඒකෙ ඇතුල හදනවා. නුගේගොඩ තියෙන home decor showroom එකයි, මහරගම තියෙන furniture showroom එකයි ඔෆීස් එකයි දෙකම එකට එකතු කරන්න පුලුවන් මේක නිසා. මේක මගේ හීනයක්. හදල ඉවර උනාට පස්සෙ ලංකාවෙ ලොකුම furniture shop එක මේක තමා. වැඩ ටික වෙලාවට ප්ලෑන් කරපු විදියටම කෙරීගෙන යනවා. ඊලඟ අවුරුද්දෙ ජනවාරි 1 දා ඕපන් කරන්න හිතාගෙන ඉන්නෙ. ටික වෙලාවක් ඇවිද ඇවිද ඉඳල අපි දෙන්නම ආපහු ඔෆීස් එකට ගියා.

ඔෆීස් එකේ තිබ්බ පොඩි වැඩ ටිකක් ඉවර කරල කොහොමහරි 1 වෙනකොට මම Queen's cafe එකට ගියා. සුපුරුදු විදියට අපේ සුපුරුදු මේසේ අරුන් වාඩි වෙලා හිටිය. අරුන් කියන්නෙ fashion icon එකක්. එයා අද අඳගෙන ඇවිල්ල තියෙන්නෙ ටී ෂ්ර්ට් එකක්ද එහෙම නැත්නම් ගෝනි කඩමාල්ලක්ද කියල මට හිතා ගන්න බෑ.

"ඕයි ගෝනියක් ඔතාගෙන ඇවිත් තියෙන්නෙ, අඳින්න වෙන මුකුත් තිබ්බෙම නැද්ද?"

"අනේ පලයන් යන්න තොපි වගේ හද්දා වන්නියෙ ඉන්න ගොඩයන්ට මේව මැජික් තමා. හරි මගේ ඇඳුම පැත්තකින් තියපන්. මොකද්ද මේ සුභ ආරංචිය ? උඹ බඩ වෙලාද ? තාත්ත කව්ද කියල දන්නවද ?"

"පලයං වේ.... යන්න තෝ හිතුවද මාත් තෝ වගේ හම්බ වෙන හැම එකාටම රෙද්ද උස්සනව කියල ?"

"හරි හරි කියපන්කො මොකද උනේ කියල"

"මට කෙනෙක්ව හම්බ උනා. ඒක සීරියස් යනව."

"යකෝ මම සති දෙකයි ලංකාවෙ හිටියෙ නැත්තෙ ඒ ටිකට උඹ මිනිහෙක් හොයා ගත්තද ?"

"අමිත් මිනිහෙක් නෙමේ. කොල්ලෙක්. තාම 18යි."

"අපෝ බාලාපරාධ"

"කවද ඉඳලද උඹ පොඩි උන්ට කැමති උනේ ? උඹ උඹට වඩා බාල උන්ට කැමති නෑ නේද ?"

"අමිත් හරි වෙනස් අරුන්, එයාගෙ ඇස් දිහා බලාගෙන මට මුලු ලෝකෙම අමතක කරන්න පුලුවන්."

"වැඩේ හොඳටම දුර දිග ගිහින් වගේ."